నిత్య సైనికుడు… భువనచంద్ర

నేను తమ్మిలేరు నదికి ఇవతల ఉండే కృష్ణాజిల్లాలో పుట్టాను. ఆ నదికి ఆవల పశ్చిమగోదావరి చింతలపూడిలో పెరిగాను. శ్రీకాకుళం, హైదరాబాదుల్లో చదువుకున్నాను. ఇక సైనికుడిగా మారాక… దేశమే నాదయ్యింది. నేను 18 ఏళ్లు వైమానిక దళంలో పనిచేశాను. ఒక దళంలో ఉండే ఆరు వందల మందీ ఒక్క కమాండుకి కచ్చితంగా పనిచేసేంత క్రమశిక్షణ మాకు అందించారు. మిలట్రీలో నేర్పే తొలి విషయం ఇదే! అందుకే ప్రతి దేశంలో… ఆరోగ్యవంతుడైన ప్రతి యువకుడినీ కనీసం అయిదేళ్లు మిలట్రీలో ఉంచాలి అనే నిబంధన తీసుకురావలన్నది నా కోరిక.

నేను సైన్యంలో ఉండగానే 1971 పాకిస్తాన్‌ యుద్ధం మొదలైంది. ఆ సమయంలో మేము ఎక్కడికి వెళ్లినా, జనం వచ్చి ఆశీర్వదించేవారు. ఆ ప్రేమ అంతా చూసిన తర్వాత లక్షసార్లు జన్మించినా సైనికుడిగానే పుట్టాలి, సైనికుడిగానే చనిపోవాలి అనిపించింది. ఆ యుద్ధంలో నాకు ఆరు మెడల్స్ వచ్చాయి. సినిమా రచయితగా నాకు డబ్బు, పేరు వచ్చినా… నాకేమాత్రం గర్వంగా లేదు. కానీ ఓ సైనికుడిని అని చెప్పుకోవడానికి చాలా గర్వంగా ఉంటుంది!

నేను పాల్గొన్న యుద్ధం, చిట్టచివరి మానవ యుద్ధం. అప్పట్లో సాంకేతికత అంతగా అభివృద్ధి చెందకపోవడంతో… కాల్బలం కాల్బలంతో, వైమానిక దళం వైమానిక దళంతో తలపడింది. యుద్ధం ఎప్పుడూ దేశాల మధ్యో, మతాల మధ్యో, కులాల మధ్యో జరుగుతుంది అనుకుని పొరపాటు పడతాం. ఆఖరికి భార్యాభర్తల మధ్య జరిగే యుద్ధం కూడా అహంకారం వల్లే జరుగుతుంది. రామరావణ, కౌరవపాండవ యుద్ధాలు కూడా ఇందుకు సాక్ష్యాలే. కాబట్టి యుద్ధాన్ని ఆపాలంటే మనిషి తన అహంకారాన్ని తగ్గించుకోవాల్సిందే!

మారుపేరుతో రచయితగా!

నా చిన్నతనం నుంచి పోస్టర్ల మీద నా పేరు రాసుకునేవాడిన. ఎవరైనా పెద్దయ్యాక ఏం చేస్తావు అంటే సినిమాల్లో చేరడానికి మద్రాసుకి వెళ్లిపోతాను, అని చెబితే మద్రాసు పిచ్చోడు అని పిలవడం మొదలుపెట్టారు. మిలట్రీ నుంచి వచ్చిన రెండు నెలల తర్వాతే ఓఎన్‌జీసీలో చేరే అవకాశం వచ్చింది. కానీ సినిమాల్లో పనిచేయాలనే నా కోరికను తీర్చుకోవడానికి మద్రాస్‌ వచ్చాను. సినిమా రచయితగా నేను పైకి వస్తే మంచిదే! అలా కాకపోతే… నన్ను చూసి ‘తను విఫలం అవుతాడని ముందే ఊహించాను’ అని పెదవి విరిచేవాళ్లు చాలామందే ఉంటారు. కాబట్టి మా అమ్మపేరు చంద్రావతి, ఇంకొకరి పేరు భువనేశ్వరి… ఆ రెండు పేర్లూ కలిపి భువనచంద్రగా మారాను. అదృష్టవశాత్తు, పదిహేను రోజుల్లోనే అవకాశం దొరికింది. నా మొదటి అవకాశం ఇచ్చింది బాపినీడు.

ఓ రచయితగా నాకు ఎన్ని చాన్సులు వస్తాయో ఆ సమయంలో నాకు తెలియదు. కానీ నేను బతికేది ఒక్కసారి. ఉద్యోగం లేకపోతే నేను మెకానికల్‌ ఇంజినీరుని కాబట్టి చెట్టు కింద కూర్చుని రిపేర్లు చేసుకుంటాను. నేను సంపాదించుకునే రొట్టె నేను ప్రశాంతంగా తినగలగాలి. సంపాదన ఆనందం కలిగించాలి. అలా 34 ఏళ్ల నుంచి పాటలు రాస్తూనే ఉన్నాను. ఆ రిస్క్‌ తీసుకోకపోతే ఇంతమంది ప్రముఖులు నా పాటకు డ్యాన్స్ చేసేవాళ్లు కాదు కదా!

ఒకటే బతుకు… అది నీ ఇష్టం!

యూ లివ్‌ ఓన్లీ వన్స్. కోటీశ్వరుడిగానో, కూలివాడిగానో, గాయకుడిగానో, నటుడిగానో… ఎలా బతుకుతావో నీ ఇష్టం. నువ్వు చేసే పనిలో నువ్వు ఆనందపడాలి, సమాజం ఆనందపడాలి. అలా నాకు సినిమా రైటర్‌ ని కావాలనేది నా కోరిక. అలా కాకపోయినా ఏదో ఒక రకంగా సినిమాల్లో ఉండాలి అనేది కోరిక. ఆ పట్టుదలే గెలిపించింది. భగవద్గీతలో యుద్ధం ప్రారంభం అయినప్పుడు… యుద్దాయ కృతనిశ్చయః అని కృష్ణుడు అన్నట్టు పట్టుదలతో ఉండాలి. మీ గమ్యాన్ని వదిలిపెట్టకుండా పట్టుకుంటే కచ్చితంగా విజయం సాధిస్తారు. యుద్ధం అంటే గెలవడం మాత్రమే కాదు.. ఎదుర్కోవడం.

అమ్మ మీద రాయను!

నా జన్మకు మూలకారణం అయిన అమ్మ గురించి ‘నువ్వు గొప్పదానివి’ అంటూ ఎన్ని మాటలు చెప్పినా నిష్ప్రయోజనం కదా. అమ్మ అన్నా మాట తల్చుకుంటేనే కళ్ల వెంబడి నీళ్లు రావాలి. తల్లిదండ్రులు అంటే మనకు ఉండాల్సింది భక్తి, భయం కాదు ప్రేమ. దేవుడి కంటే లక్ష రెట్లు ఎక్కువైన ఆరాధన. అమ్మతనం మాటలకు, భాషకు అందదు. మా అమ్మ ఎన్నో కీర్తనలు, దేశభక్తి గీతాలు పాడేది. ఆమె నాకు వందల కథలు అద్భుతంగా చెప్పబట్టే, భువనచంద్ర అనే మూర్ఖుడి బుర్రలో కాస్త జ్ఞానం వెలిగించింది. ఇక ‘సుఖపడటం ఎవరూ నేర్పనక్కర్లేదు. నా దగ్గర నువ్వు కష్టపడటం నేర్చుకో. అదే రేపు నీకు సుఖం అవుతుంది’ అని చెప్పినవాడు మా నాన్న.

మా ఊరు

చింతలపూడి ఓ చల్లటి ఊరు. నాలుగు దిక్కులా నాలుగు చెరువులు. మా ఊరి వాళ్లకు రేపటి కోసం కోట్లు కూడబెట్టాలనే తాపత్రయం లేదు. మా ఊరి అనుబంధం నిలుపుకోవడం కోసమే అక్కడి నుంచే పెన్షన్‌ తీసుకుంటున్నాను. ఆ గాలి, ఆ నీరు తగులుతుంటే మళ్లీ అమ్మ ఒడిలో పడుకున్నట్టు… తన పొత్తిళ్లలో ఉన్నట్టు అనిపిస్తుంది.

వాళ్లు!

భారతీయ వేదాంతం అంటే దేవుడు, ఉపనిషత్తులు, ఇతిహాసాలు మాత్రమే కాదు… ఈ సృష్టిలో ప్రతి జీవికీ సంబంధించిన విజ్ఞానం. హిమాలయాల నుంచి ఎడారుల వరకు నేను కలిసిన ఎందరో మహానుభావుల నుంచి తెలుసుకున్న విషయం ఇది. దీన్ని క్రోడీకరించే ‘వాళ్లు’ అనే పుస్తకం రాశాను. మీకు 70 ఏళ్లు వస్తే… లక్షల కోట్ల రూపాయలు ఇచ్చినా వెనక్కి వెళ్లలేరు. ఈ విశ్వం మొత్తాన్నీ రాసిచ్చినా.. పోయిన ప్రాణం వెనక్కి రాదు. అంటే బతికుండే ప్రతి క్షణం ఈ విశ్వానికంటే గొప్పది. నీ జీవితపు విలువను గుర్తించాల్సింది నువ్వు. నిన్ను నువ్వు గౌవించుకున్నప్పుడు, నిన్ను ప్రేమించుకున్నప్పుడు నీకు వాటి విలువ తెలుస్తుంది. హిమాలయాలు నీ దగ్గర ఉంటే గులకరాళ్లను చూసి ముచ్చటపడితే నీ అంత మూర్ఖుడు ఎవరూ ఉండరు. 

వేటూరి అంటే ఇష్టం!

సంక్లిష్టమైన జీవితాన్ని సరళంగా చూపిన గొప్ప రచయితలు ఎంతోమంది ఉన్నారు. వాళ్లతో పోల్చుకుంటే నా తరం వారు పాద రేణువులకే రేణువులతో సమానం. అదృష్టవశాత్తు అలాంటి ఒకరిలో వేటూరి గారితో కలిసి ప్రయాణం చేసే అవకాశం వచ్చింది. పండితపామరులకు ఇద్దరికీ నచ్చేలా… ఎక్కడ అల్లరి చేయాలో అక్కడ అల్లరి, ఎక్కడ బోద చేయాలో… అక్కడ బోధ చేసే ఆయన ప్రతిభ అంటే నాకు ఆరాధన.

– ఓటమిని చాలా తేలికగా చూడాలి. ఓడినవాడు సంతోషంగా రంకెలెయ్యాలి. గెలిచేందుకు మరో అవకాశం మిగిలే ఉందని గుర్తుచేస్తుంది. ఓటమి.

– భయం అంటే సంస్కృతంలో సెక్యూరిటీ అని అర్థం. ఆహార, నిద్ర, భయ, మైధునాలు ప్రతి జీవికీ ఉంటాయి. అది సహజ లక్షణం. దాన్ని గెలవడానికి సంకల్పం, ధైర్యం ఉండాలి. ఆ ఒక్కటీ మీ దగ్గర ఉంటే ప్రతి ఒక్కటీ మీ దగ్గరకు వస్తుంది. జీవితం అనే పోరాటంలో ప్రతి ఒక్కరూ సైనికులే!

– ఒక మగవాడు నిర్లిప్తుడు… ఆకాశం. స్త్రీ జీవం… ప్రకృతి. ప్రకృతికి రుతువులున్నాయి, మార్పులున్నాయి. కాబట్టి నేనే కాదు, ఎవరైనా స్త్రీల నుంచే ఎక్కువ నేర్చుకోగలరు.